John Patitucci " The Electric Guitar Quartet " - Brookliński powiew co dech zapiera .

Niejeden muzykolog pisał, mówił, przekonywał, że żeby nabrać lekkości i swobody w pewnym nurcie muzycznym, to trzeba w danym otoczeniu przysiąść na pewien czas. Żeby grać tak prawdziwie amerykańską muzykę, trzeba się w pewnym środowisku obracać, z pewną muzyką funkcjonować i w konkretnym miejscu się urodzić. Urodził się w Brooklinie, tam nabierał najważniejszych szlifów, mimo, że ostatnie lata spędził na zachodzie USA, jego duch wciąż wybrzmiewa nowojorską uliczką. Dzisiejsza gra Johna Patitucciego potwierdziła jego korzenie bardziej niż jakikolwiek urzędowy dokument, dziś to był akt urodzenia w formie scenicznego kunsztu. Było głęboko, na granicy bluesa i jazzu i wszystkiego najlepszego, co się z tym gatunkowym obszarem wiąże. Piękna naturalność, muzyka maksymalnie organiczna. Szkieletem tego całego koncertowego organizmu była sekcja rytmiczna, zdecydowanie. John Patitucci i jego elektryzująca wędrówka po gryfie, która spasowała się z perkusyjnym biciem Natea Smitha wbijały się w uwagę publiczności w każdym momencie, w którym tylko pomyślało się o tym, co tę uwagę koncentruje. Oczywiście pogląd ten nie kradnie szacunku dla pozostałej dwójki uzupełniających się muzyków, czyli gitarzystów Adama Rogersa i Stevea Cardenasa. Gdyby wyciąć ich z tego całościowego, pełnego formatu, bylibyśmy z pewnością ubożsi o niezliczone doznania. Gdyby z tego wieczoru pozbyć się jakiegokolwiek elementu budującego to pełne i tak utalentowane show, to zabieg ten byłby absurdalny. Pod takie napięcie było miło się podłączyć. To był koncert jednej z kilku gwiazd tegorocznej Filharmonii, ale luz tego światowego basisty i towarzyszących mu muzyków był tak wymowny i przystępny, że śmiało możemy powiedzieć o wieczorze spędzonym z dobrymi kolegami, w dobrym towarzystwie.

FOTO:

Michał Buksa,

Hubert Kalla