Piano Day – dotykając klawiatury tego instrumentu dotyka się wrażliwości i otwiera się siebie. Otworzyło się ich trzech. Opowiedzmy o tym.

Ta historia zaczyna się w samym sercu gliwickiej starówki, pod adresem Rynek 10. Od południa ten instrument stał i czekał, aż ktoś za jego pośrednictwem stworzy opowieść, pogłaszcze wrażliwość publiczności, ale też kopnie w emocje, jak będzie stosowna ku temu chwila. Śmiałków było trzech, doświadczeni, zaangażowani i tak dobrze spasowani z fortepianem, że z treści ich dźwiękowej opowieści wynikły tony przyjemności. Przyjechali z trzech różnych krajów, trzech różnych przestrzeni inspiracji. Ján Hajnal, Valeriu Culea, Tizian Jost. Dogadani ze sobą, dogadani z naszymi oczekiwaniami względem koncertu, stworzyli wieczór, który mógłby płynąć godzinami i w bezruchu moglibyśmy tak trwać. Rozdziały ich muzycznych opowieści miały trzy utwory, po których następowała nieinwazyjna względem naszych odczuć zmiana. Harmonia wieczoru miała pełen ciąg. Trudno wyróżniać pianistów, bo przecież każdy z nich sprawił, że struny fortepianu dyskutowały ze sobą pięknie, z każdego artysty można było czerpać inną energię. Robiliśmy to indywidualnie. Sinusoida prędkości i nastroju odchylała się do maksimum. Z jednej strony dźwięki głębokie, namiętne, prawie filmowe melodie, a z drugiej strony przychodził czas na utwory dzikie, niemal agresywne, kąsające uwagę. To zbudowało zdrową równowagę świadomości. Runda druga to również gościnny występ wibrafonu, który zaproponował nam Tizian Jost. Swobodna i delikatna odskocznia od konwencji wieczoru nie wyrwała nas z klimatu Piano Day, bo ten chcielibyśmy jeszcze mieć dzisiaj, jutro i najlepiej na kawałek poniedziałku. Fortepian jest instrumentem indywidualnym. Czasem trzeba indywidualnie odpłynąć, to był ten czas. Pianiści absolutni: Ján Hajnal, Valeriu Culea, Tizian Jost.

FOTO:

Michał Buksa,

Hubert Kalla