Gdyby życie bez przerwy miało akompaniament takich zespołów jak ten amerykański big band, to troski nie miałyby najmniejszej przestrzeni, żeby się panoszyć po naszej świadomości.

Ta załoga sprawiła, że było głośno, dynamicznie i ekspresyjnie. Spodziewaliśmy się po nich dużo, dostaliśmy nieco więcej. Kiedy zaczęli grać, pomyśleliśmy że aż żal, że jesteśmy pod dachem, że ten klimat nie rozlewa się na całe miasto. Wobec tej sytuacji poczuliśmy ekskluzywność wynikającą z naszego położenia. „Ekskluzywność” to wzniosłe głowo, a przecież The Elmhurst College Jazz Band to zbiór studentów, którzy mają w sobie niebywały luz, swobodę, bezpośredniość. Utrzymać coś takiego w ramach i dyscyplinie zespołu, to umiejętność niemal bohaterska. Na ich czele stoi Doug Beach i to Jego ucho było pierwszym testerem tego składu, On dał akceptacje na to, żeby świat mógł ich usłyszeć. A słucha już faktycznie w dużym procencie cały świat. Dzisiaj przyjechali do nas z Austrii, jutro jadą do czeskiej Pragi i w takim ciągu są przez wiele tygodni. Aż dziw, że w ich koncertach energia aż kipi, są rozpaleni tym co robią i cały czas ma się wrażenie, że są dzisiaj zrelaksowani, jak po długich wakacjach. Jeśli energetyczność się wyłączała, to tylko po to, żeby dać przestrzeń na czar wolniejszych utworów. Lata trzydzieste, czterdzieste, jazz, swing, a nawet latynoamerykański lot dźwiękowy i niebiański głos wokalistki. To elementy składowe tego pełnego show w stylu maksymalnie amerykańskim. Reakcje publiczności były dokładnie w stylu tego show, nieskrępowane niczym. Na scenie były roszady i każdy miał swój moment, w którym solowo mógł zwariować. Uwagę koncentrowało się na całości, a wyczuć dało się każdego z osobna. To magia takich koncertów. Kilka bisów i tak długie owacje na stojąco. The Elmhurst College Jazz Band, po prostu dzięki, ale za ten wieczór te słowa, to mało.

FOTO:

Michał Buksa